Woensdag zijn we vertrokken naar Koh Phi Phi. Na Koh Lanta wilde Emma toch graag Koh Phi Phi zien. We werden om 7:30 opgehaald bij het hostel om met een open truck naar de haven te gaan. Uiteraard had de truck een lekke band maar was deze nergens te repareren en dus reed de beste man op een lekke band een half uur over hobbelige wegen. Dat kan alleen in Azië. Met enige vertraging kwamen we aan in de haven en konden we weer een uur lang genieten van de turbo diesel motor van de ferry die minstens 400 decibel produceerde. Nadat Emma na de vorige bootreis behoorlijk was verbrand kozen we deze keer voor een plek in de schaduw op de rand van de boot voor onze gezondheid.

Gezond op reis!

Die gezondheidskwestie was snel over toen de ferry zijn motor uit 1930 startte en een rookwolk produceerde waar een oude Trabant uit Rusland nog wat van kan leren. Dat verbaasde ons sowieso wel. Op elk eiland, inclusief Phi Phi moest je 20 Baht toegang betalen. Hiermee houden ze het eiland schoon. Nu vindt ik dat een geweldig initiatief maar of die 20 Baht genoeg is om alle longtail boats, TukTuks en ferries ‘groen’ te maken vraag ik me af.

Paradise phi phi

Na een redelijk snelle tocht kwamen we aan in Phi Phi. En eerlijk is eerlijk; het is hier ongekend mooi. Het water is bizar blauw en de omgeving schitterend gevuld met uitstekende rotsen. Het jammere is alleen dat het ontzettend toeristisch is. Het heeft weinig meer met Azië te maken. Wij besloten daarom om gelijk een longtail (een soort vergrote kano) te nemen richting één van de rustige stranden.

Overal langs het strand lopen mannetjes die hun longboats promoten. Nadat we onze backpack hadden gestald bij een duikschool gingen we op zoek naar de goedkoopste boot niet wetende dat ze allemaal 100 Baht rekenen.

Wat dat betreft vraag ik me af hoe de concurrentie hier is.. Na 10 minuten kwamen we een grappige kerel tegen die zei; ‘taxiboat mister?’ We besloten hem onze 200 Baht te gunnen en zeiden dat we even onze backacks gingen halen. Toen we terug kwamen riep hij weer; ‘taxiboat mister?’. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat we 5 minuten geleden met zijn aanbod hadden ingestemd.. tevergeefs, hij had geen idee meer 🙂 Maar we konden mee!

Zoeken zoeken zoeken..

Na lang zoeken en behoorlijk zweten kwamen we uiteindelijk aan bij het laatste (en goedkoopste want de prijzen zijn hier bizar hoog) hotel. Dit lag op een rots waardoor je een spectaculair uitzicht had over het eiland! Nadeel was ook dat je in 35 graden nog 100 trappen op moest. En aangezien wij beide redelijk chaotisch zijn hebben we trappen behoorlijk vaak gezien.

Maar goed, dan geniet je wel extra van het uitzicht. We kregen uiteindelijk een huisje toegewezen wat een ‘beetje’ scheef stond. We kregen er nog net geen spanbandjes bij om ons vast te binden in bed en in de douche zat het waterputje zowat in de zijmuur.

Romantisch koh Phi Phi

Die avond besloten we romantisch aan het strand wat eten en drinken. Het werd uiteindelijk een klein tentje waar je in bamboehutjes aan het water zat. Ik bestelde een Passion Fruit Shake bij de beste man en nadat hij een paar keer Passion herhaalde en wat vervreemd op de kaart keek zei hij uiteindelijk; ‘of course, one passion fruit..no problem’.

Ik zag hoe hij aan de bar hoe hij kortstondig familieoverleg had en dat vrouw, dochter en broer niet helemaal leken te begrepen waarom Passion Fruit op de menukaart stond. Na 10 minuten kwam hij terug met de mededeling dat de passion fruit helaas op was.. Geweldig dat ze overal ‘ja’ op zeggen en er vervolgens achter komen dat het hem niet gaat worden.

Verjaardag op Koh Phi Phi

De volgende dag was 20 februari en dus mijn verjaardag! Emma had de kamers versierd met slingers en om 0:00 uur een liedje voor me gezongen! 28 alweer.. nog 2 jaar en ik ben echt oud. We hebben die dag bewust niet veel gedaan op snorkelen na. Het snorkelen viel hier helaas wat tegen, zeker in vergelijking met wat we in Indonesië gezien hebben.

Tijdens het snorkelen heb ik nog een chinees moeten redden. Ik hoorde ineens: ‘HELP, HELP ME!’. Ze had een reddingsvest aan en dreef zo voorbij, op zich wel een grappig gezicht. Ik heb haar maar even terug gesleept naar de boot. De rest van de dag hebben we nog het eilandje verkent en een soort van verlaten strand gevonden. Helaas zijn ze hier nooit verlaten maar als er minder dan 10 mensen zitten vindt ik het tellen als een verlaten strand.

Noord Thailand

Vrijdag was het tijd om het noorden van Thailand te verkennen en vertrokken we richting Krabi om met het vliegtuig richting Chiang Mai te gaan. Uiteraard weer op de boot waar mensen richting Phuket en Krabi op zaten. De mensen die richting Krabi gingen moesten er eerder uit en je zou denken; leg de bagage van die mensen op een plek waar je het beste bij kan. Dat gaat in Azië natuurlijk niet op waardoor er bij Krabi een soort ‘Survival of the fittest/This is Sparta’ ontstond waarbij iedereen op zoek was naar zijn of haar tas.

Krabi

In Krabi werden we vriendelijk onthaald door de locals met naast ons in de haven een gigantisch oorlogsschip. Bijzonder.. Bij de terminal kochten we bij een vrouwtje een bus ticket naar het vliegveld. Buiten was er uiteraard geen bus te vinden maar we lieten ons ticket zien aan iemand, die het vervolgens naar iemand anders bracht, die riep naar binnen en diegene belde iemand op waardoor er uiteindelijk iemand (met minivan) aankwam om ons richting het vliegveld te brengen. Dat blijft toch mooi in Azië, het hele systeem is hier gebaseerd op; ‘Calm down, I got this…’.

That’s Asia

We moesten om 14:20 boarden aangezien onze vlucht om 15:00 zou vertrekken. Nadat we om 14:50 nog steeds geen teken hadden gekregen dat we mochten boarden ben ik het toch maar even na gaan vragen. Bleek dat de vlucht vertraagd was tot 15:20 maar dat ze geen boord hebben om dat te melden.. That’s Asia!

Na een kleine 2 uur vliegen landde we uiteindelijk in Chiang Mai. Tijdens het oppikken van de bagage hadden we ons al voorbereid op schreeuwende taxichauffeurs en mensen die hotels aanbieden in de zin van; WHAT DO WE SAY TO TAXI DRIVERS?! NO TAXI SIR!! Toen we echter buiten kwamen bleek dit een aardige inschattingsfout.

Chiang Mai

Niemand die naar ons schreeuwde, niemand die een hotel wilde aanbieden en de prijzen.. Yes this is backpacking! Wat een verademing is deze stad. Mensen zijn zo ontzettend aardig. Als we maar 2 seconde stil stonden om ergens naar te kijken kwamen ze al op ons af om ons te helpen. Echt te helpen, dus zonder dingen aan te smeren of er geld voor te vragen.

Eerlijk is eerlijk, Chiang Mai is geen stad waar je heen gaat voor de schoonheid maar des te meer voor de vriendelijke bevolking en de heerlijke sfeer! Zo’n gevoel heb ik bij Chiang Mai, zoals ik dat ook had toen we op de brommer door Vietnam reisde, ik ’s nachts aankwam in Tokyo en wildvreemde me hielpen of het stadje Pangandaran in Indonesië. Elk land in Azië heeft wel zo’n stad waar je gevoel goed bij is.

Chiang Mai we like

Vrijdag avond zijn er nog even de stad in gegaan en zijn we richting Th Nimmanhaemin Rd (mooi woord voor scrabble?) gegaan. Iets wat volgens de Lonely Planet een beetje vergelijkbaar moet zijn met Khao San Rd in Bangkok. Deze straat was een eindje rijden maar onze TukTuk driver had geen idee waar het was. We hebben drie kwartier door vreemde wijken en op de snelweg te gereden.

In Azië is dat normaal maar kan je je voorstellen dat je met een TukTuk over de A20 rijdt? 🙂 Uiteindelijk werden we afgezet bij iets wat leek op een kruising tussen een voetbalveld en tankstation met de mededeling; ‘Hinnan Roa my friends’.. ‘Hmm, I don’t think so my friend’. Weer een typisch gevalletje van ‘natuurlijk-zeg-ik-ja-maar-ik-heb-geen-idee-wat-je-wil’. Na een lange rit kwamen we gelukkig toch aan op Nimmanhaemin Rd wat eerlijk gezegd een beetje tegen viel.

Het noorden van Thailand bevalt tot nu toe erg goed! Wij gaan nog even de stad in voordat het al weer tijd is om naar Pai te vertrekken.