Het begin in Cartagena was niet helemaal wat we er van hadden verwacht. Ons hostel had niet bepaald een gezellige ‘vibe’ en we zaten ook nog 8 kilometer buiten de stad. We besloten daarom onze tas te pakken en een hostel in de stad te zoeken.
Ons Spaans gaat al een stuk beter. Jammer dat Raoul het woord ‘loco’ nog wel eens gebruikt. Laten ze dat nu net verstaan hier. De taxichauffeur veranderde de meter direct van 11.000 naar 15.000 Peso 🙂 Om te voorkomen dat we nogmaals in een hotel met stenen muren, prikkeldraad en een valse pitbull te eindigen besloten we wat rond te lopen door de stad. Dat was een vrij ambitieus plan met een backpack op je rug en een daypack op je borst in een stad die je niet kent op het heetste moment van de dag. Twee liter zweet later hadden we een hotel met een ruime kamer en een balkon dat uitkeek op de straat. Prima keuze!
Cartagena is toch wel leuk
Nadat we een beter hostel hadden gevonden in een betere buurt bleek Cartagena een hele leuke stad te zijn. Het scheelt ook een hoop dat we ons, na een beetje acclimatiseren, eindelijk verstaanbaar kunnen maken. Die Spaanse cursus is blijkbaar toch ergens blijven hangen. Het centrum Cartagena bestaat uit kleine straatjes met gekleurde huisjes, kerken en mooie pleintjes.
Het oogt hier allemaal heel Spaans. Gezien de geschiedenis niet heel vreemd natuurlijk. ’s avonds besloten we bij een pleintje te zitten waar we de hele avond genoten hebben van een cocktail en verschillende straatmuzikanten die voorbij kwamen. Na een moeizame start beviel Cartagena ons steeds meer.
Tijd voor het strand
Voor de volgende dag hadden we een tocht geboekt naar Isla Baru, op een uurtje rijden van de stad. We wilde met de bus omdat dit goedkoper was en omdat we op Isla Baru wilde slapen. De meeste mensen boeken een dagtour en gaan eind van de dag weer terug naar Cartagena. We zouden om 7:30 opgehaald worden wat uiteindelijk 8:15 werd. Dit soort praktijken zijn we wel gewend vanuit Azië. Het enige verschil is dat deze organisatie naar ons hotel had gebeld om te melden dat ze later waren. Een service die je weinig mee maakt tijdens het reizen.
Uiteindelijk werden we opgehaald en afgezet bij de haven. Nu ben ik geen logistiek wonder, maar een bus die vertrekt vanuit de haven leek ons niet logisch. Blijkbaar sprak de Engels sprekende touroperator niet heel veel Engels aangezien we met de boot gingen i.p.v de bus. Na een half uurtje varen kwamen we op Isla Baru aan. Volgens de touroperator stond er op Isla Baru een ‘verfrissend windje’. Ik weet niet hoe hard het normaal waait in Colombia maar dit verfrissende windje kwam meer in de buurt van windkracht 12. Niet echt waar je op hoopt bij een tropisch strand.
Op zoek naar een slaapplek
Gewapend met onze backpack en rugtas sjokte we over het strand op zoek naar accommodatie. Ook het woord ‘betaalbaar’ had onze Engelse touroperator niet begrepen. Of hij heeft gedacht dat het geld bij ons binnenstroomt. Het was allemaal aan de dure kant en alle kamers hadden een handdoek als deur (vraag me niet waarom). We hadden net besloten om terug te gaan naar Cartagena totdat een local ons spotte. Hij begon het gesprek met; ‘He chico’s! You need a bed? I have one for 15.000 Peso’. 15.000 Peso is ongeveer €4,75 en 10x zo goedkoop als wat de rest vroeg. Goed begin dus! Het bed bleek helaas een hangmat te zijn. We zijn best wat gewend en hebben op hele bijzondere, budget plekken geslapen. Maar slapen in een hangmat met windkracht 12 had uitgedraaid op een dubbele schroef gevolgd door een horizontale radslag goed voor 12 punten bij een internationale turnwedstrijd. Geen goed plan dus. Gelukkig had hij ook een ‘kamer’ met zowaar een deur en een slot.
Het slot bestond uit een hangslot aan de buitenzijde dat met spijkers was gemonteerd. Aan de binnenkant zat geen slot, maar een stok. Die stok moest je tegen het bed zetten en vastklemmen tegen de deur. 100% inbraakproef! We besloten het toch te doen, vooral omdat we direct aan het strand zaten. Toen we eenmaal gesetteld waren vertelde onze vriendelijke local ook nog even dat er ratten zaten. En dat was er geen 1.
Slapen tussen de ratten
Toen ik ’s avonds iets wilde pakken uit de kamer hoorde ik de ratten overal heen schieten. Ze liepen over het (piepschuim) plafon, je zag de staartjes langs de muur hangen en op de grond stonden honderden voetstapjes. En die waren niet van schattige gele kuikentjes. Verder stonden er 2 bedden waarvan 1 met een matras dat niet in het frame paste waardoor het eerder op een taco leek dan een bed. Daarnaast was de bodem van planken die niet echt doorzakte. Het enige wat zakte was de moed in onze schoenen. Maar… zoals de local zei; ‘if you drink enough cocktails you sleep good and don’t see or hear rats’. And so we did 🙂 De cocktails smaakte inderdaad prima. Ik dacht nog een rat te hebben gezien op het nachtkastje, maar dat kon ik me de volgende dag niet meer herinneren.
Door het geluid van de zee, en een huilend kind, werd ik wakker om vervolgens gelijk een duik in de zee te nemen. Dit zijn van die momentjes dat het reizen zo mooi maakt. We twijfelde om de boottocht van Cartagena naar Panama te maken. Dit schijnt heel erg gaaf te zijn, maar het kost nogal wat en dan hadden we ook weer van Panama naar Colombia gemoeten. Andere keer dus 🙂
Het was tijd om verder te reizen naar Santa Marta. De bus moest er 4 uur over doen, maar dat werden er 6. Het landschap hier is moeilijk te plaatsen en heel divers. We hebben een half uur gediscussieerd of we langs duinen of een woestijn reden totdat we allebei naar links keken en de zee zagen Blijkbaar reden we al 30 minuten langs duinen 🙂
Beautiful Taganga
We zijn maar één dag in Santa Marta geweest omdat het geen bijzondere stad is. De volgende dag vertrokken we gelijk naar Taganga. Op slechts 10 minuten rijden. Taganga is een rustig plekje in een mooie baai omringd door heuvels. We hadden een prachtig hostel in de heuvels, met een hangmatje op ons eigen terras en een uitzicht over de baai. Na de rattenkamer was dit meer dan welkom.
Wanna buy coke?
De rest van de dag hebben we wat over de kleine boulevard gelopen. Het valt ons op dat hier heel veel politie loopt. Door heel Colombia trouwens. Iemand vertelde ons dat Colombia een grotere politie- en legermacht wil hebben dan de drugsbendes. Dat is ze aardig gelukt. Colombia is hard bezig is om een veiliger imago te krijgen. Ondanks dat locals zeggen dat het ’s avonds gevaarlijk is voelen we ons erg veilig hier.
Iets anders dat opvalt is het feit dat ze overal, zonder schaamte, cocaine aanbieden. Straatverkopers, obers, touroperators, taxichauffeurs. Echt iedereen. Elke Colombiaan heeft blijkbaar een kleine Pablo in zich. Het logischerwijs nog volop verkrijgbaar. Maar dat ze het zo makkelijk aanbieden had ik niet verwacht.
‘Hey mister, want to go on banana?
No thanks.
‘He mister, want to buy coke?’.
No thanks.
En het is niet één straatverkoper, ze doen het hier allemaal. Toevallig las ik net dat er 2016 zo’n 1,5 miljoen kilo cocaine is verbouwd in Colombia. Jullie hoeven je overigens geen zorgen te maken. We hebben niks aangeschaft 🙂 Overigens zijn hier ook straatverkopers die stokjes hout verkopen. Wat dat betreft is cocaine zo bijzonder nog niet.
Het paradijs; Tayrona National Park
De volgende dag gingen we naar Tayrona National Park, een van de weinige dingen die op onze planning stond. We vertrokken in een minivan met een chauffeur met één oog. Nu heb ik geleerd dat je met één oog weinig diepte ziet. Ik weet daarom ook niet of ik deze eenogige chauffeur moet plaatsen onder ondergewaardeerd talent of compleet losgeslagen idioot. Hoe dan ook, wonder boven wonder haalde we zonder kleerscheuren het park.
Tayrona is als een soort paradijs op aarde. De natuur hier is onwerkelijk. De rotsen in de zee, de bergen die bijna aan de zee grenzen, het heldere blauwe water en de jungle waar je door heen loopt. Het is allemaal heel indrukwekkend. In totaal hebben we zo’n 6 uur door Tayrona gelopen. Ook omdat we overal foto’s wilde maken, de één nog mooier dan de ander.
Morgen gaan we 4 dagen de jungle in, op zoek naar de Lost City. Ook wel de Ciudad Perdida. Een soort kleine versie van de Machu Picchu. Benieuwd wat ons daar te wachten staat 🙂
