The voice of Myanmar en Magische momenten!

Inmiddels zijn we weer een aantal dagen (weken) en highlights verder..

De 24^e hebben we nog kerstavond gevierd bij het Inle lake wat op zich wel bijzonder is met 25 graden. Aangezien we ’s avond al de bus in moesten hebben we een klein kerstmaal op in een gezellig restaurantje waar iedereen een kerstmuts kreeg. Kerst vieren gebeurd hier anders dan bij ons wat op zich wel logisch is in een land waar 90% boeddhistisch is. Desalniettemin was het korte maar gezellig kerstavond!

Brommervriend

Dezelfde avond vertrokken we met de nachtbus naar Mandalay en de bus was een positieve verrassing. De beste die ik tot nu toe in Azie heb gehad met stoelen vergelijkbaar met die van businessclass in het vliegtuig. Daarnaast duurde de busreis wederom 2 uur korter dan gepland dus onze eerste kerstdag begon goed. Om 5:00 kwamen we aan in Mandalay wat een vreselijke stad is, in dezelfde categorie als Yangon.

Na zo’n lange busreis wilde we graag ons bed in maar bij ons hostel stond een brommer vriend die ons graag mee wilde nemen naar de U Sein Bridge voor zonsopkomst. We twijfelden een beetje, maar aangezien we toch al wakker waren hebben we onze backpacks op de kamer gedropt en zijn we achter op gesprongen bij onze nieuwe vriend (wederom met z’n 3^e op 1 brommer).

Iedereen gaat met zonsopkomst in Mandalay naar Mandalay Hill maar onze gids zei dat wij hem moesten vertrouwen en mee moesten gaan naar U Sein Bridge. En wie vertrouwt er nou niet een vreemde in het midden van de nacht in een stad die niet bepaald gezellig is?! Precies, wij ook!

Zonsopkomst

Na eerst nog een bijzonder smerig kopje thee en een stevig ontbijt bij een van de traditionele theehuisjes (die om 4:00 open gaan) sprongen we achterop. Het was 30 minuten lang vreselijk koud op de brommer, maar over de zonsopkomst had onze gids zeker niet gelogen. We hebben echt de mooiste foto’s gemaakt!

Het is een teak houten brug waar de zon prachtig overheen valt en de vissersbootjes onder door varen op weg om rivier leeg te vissen. Het was de kou en het vertrouwen ons onze gids absoluut waard. Na 4 uur rondwandelen vonden we het toch wel welletjes en zijn we terug gegaan naar de hotelkamer om even bij te komen. Dit duurde zeker een uur (Emma vind het reizen met een ADHD’er echt leuk).

Daarna hebben we als echte Nederlanders fietsen gehuurd en hebben we de halve stad doorgefietst op zoek naar een heerlijk eettentje (op aanraden van het Belgische meisje wat we ontmoet hadden in Kalaw). Eenmaal bij het restaurantje bleek deze helaas gesloten.

Hsipaw

De volgende morgen om 4:00 vertrok onze trein naar Hsipaw. Wederom om 3:00 je bed uit (het reizen is niet alleen maar chillen en leuke dingen doen) om reis van 12 uur tegemoet te gaan. De Lonely Planet en verschillende reizigers hadden ons al gewaarschuwd dat de treinen hier niet bepaald comfortabel waren en de sporen bijzonder slecht.

Daar bleek geen woord van gelogen. Ik heb nog nooit zo’n oncomfortabele, maar ook leuke reis gehad. De trein schudde zo hard heen en weer dat als je uit het raam keek de wagon voor je elke seconde 1,5 meter uit zag steken over de rails. Ze noemen het hier ook wel de Horse Train omdat het lijkt alsof je paard rijd. Ik ben al niet zo’n fan van paardrijden, laat staan 12 uur lang.

De conducteur, en een mannetje van het leger (die er waarschijnlijk bij was voor vervelende reizigers) hebben de eerste 4 uur geslapen en besloten rond 8:00 eens te checken of iedereen wel een kaartje had.. Tegen die tijd had ik het ook wel gezien in onze niet zo comfortabele bank die ook nog eens los bleken te zitten. Je kan de banken hier omdraaien zodat je, als je met z’n 4^e reist face to face kan zitten. Onze ‘lock’ om de bank tegen te houden was echter kapot waardoor we bij elke hobbel als een soort Nick&Simon bij The Voice of Myanmar omdraaide, onbedoeld..

Hangen uit de trein

Na een keer of 20 omgedraaid te hebben en niet The Voice te hebben gehoord ben ik met mn GoPro rond gaan wandelen en kwam ik er achter dat de deur in de trein open kon en je hierdoor uit de trein kon hangen en mooie beelden kon maken. Ik twijfelde nog om het daadwerkelijk te doen aangezien er een conducteur en legermannetje in de wagon zaten maar onder het mom ‘In Azië mag alles’ heb ik het geprobeerd.

En inderdaad, zowel de conducteur als het legermannetje liepen voorbij en zeiden nog; ‘hold on’. Wat op zich een goede tip was aangezien de trein soms redelijke snelheden haalde die je rennend niet had bijgehouden. Zelfs de machinist vond het niet erg aangezien hij ook zwaaiend uit het raam hing. De reden dat we de treinreis wilde doen was vanwege de Gokteik Viaduct.

Een 100 meter hoge viaduct die er voor zorgt dat de trein een aardig diep ravijn over kon steken. En eerlijk is eerlijk, het was de oncomfortabele rit meer dan waard. De trein tuft voorbij over een stukje rails met onder je een ravijn van 100 meter met watervalletjes, bossen en rivieren. En dat mag je allemaal bekijken hangend uit de deuropening van de trein waar ze niks van zeggen hier. Als je hier naar beneden had valt heb je aan een pleister niet genoeg.

Trekking

Eenmaal in Hsipaw besloten we geen trekking meer te doen (hetgeen wat je hier goed kan doen) maar lekker uit te rusten en dit gebruiken als een soort escape van de drukke steden. Toen we een hostel hadden gevonden bleek hier een groep van 13 Nederlanders te zitten die door het land reisde met Koning Aap. En uiteraard nodigde e ons uit om mee te gaan op een trekking van 5 uur de volgende morgen om 8:00.

Sociaal als we zijn hebben we ons om 7:45 uit bed gehesen en zijn we meegegaan wat achteraf niet de mooiste, maar wel de meest leerzame trekking was. Ik wist al een hoop van Myanmar en de geschiedenis end at Myanmar vandaag de dag één van de armste landen in Azië is en alleen Somalië corrupter is dan Myanmar.

Verhalen van de gids

Wat onze gids vertelde wist ik grotendeels, maar als je het hier hoort doet het wel wat met je. Zo vertelde hij dat tot 2 jaar geleden de regering (lees het Leger) elke 20 minuten screenshots maakte van elke computer om te controleren wat de bevolking deed. Vandaag de dag wordt alles wat over de overheid of politiek wordt geschreven in tijdschriften, kranten, social media etc. gecontroleerd en zo nodig aangepast of verwijderd.

Vragen stellen als buitenlander over de regering is eigenlijk ‘not-done’ maar lopend kon onze gids de vragen beantwoorden. Zittend op straat of in een café kan niet omdat de regering overal spionnen heeft zitten. Wie negatief over de regering praat wordt zonder pardon voor onbepaald tijd gevangen genomen of vermoord. Er zitten vandaag de dag duizenden politieke gevangen vast en vroeger werden gevangen gebruikt als menselijke mijn-detectoren.

China in Myanmar

Verder vertelde hij over de (negatieve) invloed van China in Myanmar. Chinezen kopen grote stukken land op en brengen Chinese werkers naar Myanmar waardoor de bevolking hier zonder werk zit. Chinezen kopen de buffels op en brengen deze naar slachthuizen zodat ze hun landbouwmachines kunnen verkopen. Onze gids noemde de landbouwmachines ook wel ‘Chinese buffalo’s’.

Hij zei letterlijk; ‘Myanmar buffalo very happy, Chinese buffalo working, Myanmar buffalo no work and chilling in the sun’. De buffels beginnen overigens op hun 2e met werken tot hun 16e. Ze werken alleen ’s ochtend vroeg als de zon nog niet op is en ’s avonds een uur of 2 als de zon onder is. Op hun 16^e gaan de buffels met pensioen en waar de meeste ze zouden gebruiken voor het vlees laten de mensen hier ze leven totdat ze dood gaan waarna ze begraven worden.

Boeddhistisch

De mensen hier zijn voornamelijk boeddhistisch en ze gebruiken alles wat in het land groeit. Ze hebben een bijzondere en eerlijke manier van leven. Gebruiken geen chemische middelen om groente of fruit beter of sneller te laten groeien maar alleen wat de natuur ze kan geven. Een bijzondere en mooie manier van leven.

Het valt op dat de mensen hier sowieso ontzettend vriendelijk en positief zijn. Na alles wat ze hebben meegemaakt is het bijzonder om te zien dat iedereen hier lacht, hoe weinig ze ook hebben. Ze delen alles en vragen ongelooflijk veel aan je. Door de jarenlange isolatie van het land hebben ze nooit contact gehad met buitenlanders en dat willen ze nu inhalen. Het zijn met afstand de vriendelijkste mensen in Azie.

Richting Bagan?

Ze werken gelukkig tegen de Chinezen door hun land niet meer te verkopen, ook al krijgen ze daar veel meer geld voor dan ze nu verdienen. In plaats daar van werken ze samen op elkaars land zodat ze altijd werk hebben. De mensen leven hier met en voor elkaar wat mooi is om te zien. Daar kunnen wij in onze steeds individualistischere samenleving (10 bonuspunten voor wie dat 5x foutloos uit kan spreken) nog wat van leren.

De overige dagen in Hsipaw hebben we uitgerust en de 29^e hadden we onze bus naar Bagan geboekt. Bagan is één van de redenen dat we graag naar Myanmar wilde. Helaas besloot de gezondheid van Emma dat we een dag later naar Bagan vertrokken omdat ze druk was met het heerlijke eten op een niet gangbare wijze weer uit haar lichaam te krijgen.. om het netjes te houden.

Vertrek naar Bagan

De 30^e vertrokken we daarom alsnog naar Bagan met de lokale bus bleek achteraf. Een rit van 12 uur was ons verteld. Nu heb ik redelijk wat busritten meegemaakt in Azië maar deze komt wel in de top 3 als het gaat om vervelende busritten. Waar de bus van Kalaw naar Manadalay een soort hemel op wielen was, was dit het tegenovergestelde.

De bus stonk vreselijk, uiteraard tetterde er een lokale film uit de speakers (waar wij onder zaten) en leek het alsof ze de 25 smerigste mensen uit Myanmar in onze bus hadden gestopt. Mensen hoestte en proeste, rochelde uit het raam, snurkte met een geluid sterkte die alles overtrof of ze kotste uit het raam. Kortom, het was een zeer plezierige rit.

Eindelijk echt IN Bagan

Na 10 uur afzien en geen slaap kwamen we eindelijk in Bagan aan. Volgens mij zegt iedereen hier dat de busrit, welke rit het ook is, 12 uur duurt maar ze hebben geen idee. We komen 9 van de 10 keer eerder aan. Op zich wel fijn, aan de andere kant weer niet omdat je midden in de nacht aan komt en dan nog op zoek moet naar een hostel.

En dan komen de aasgieren naar buiten. We wilde in Hsipaw al een hostel boeken maar aangezien het internet hier zo langzaam is was het sneller om 12 uur (of 10) in een bus te zitten dan te wachten tot de website van Hostelworld was geopend. Onze gids in Hsipaw vertelde ook dat ‘www’ hier niet staat voor World Wide Web maar Wait Wait Wait 🙂 grappige man..

Tempels in Bagan

We hadden dus geen hotel in Bagan en aangezien het hier nu hoogseizoen is zat alles vol. We hadden hoge verwachtingen van Bagan vanwege de tempels. De mensen in Myanmar zijn daarnaast nog eens super vriendelijk dus wij verwachtte dat dat wel goed zou komen. Laten we zeggen dat Bagan iets anders is, en dan hou ik het netjes.

Er lopen hier genoeg vriendelijke en behulpzame mensen rond maar het overgrote deel zijn helaas de grootste oplichters uit heel Azië. Zoals de Engelse zeggen; ‘I’ve had my share of Asian cities’.. maar Bagan is echt heel erg. Ze vragen absurde prijzen voor hostel kamers (zelfs voor Aziatische begrippen), als buitenlander moet je overal voor betalen, ze laten je betalen voor spullen die niet werken (ik zal het verhaal niet opschrijven), en kinderen zijn hier opgevoed om geld te vragen. De eerste kennismaking met Bagan was dan ook wat minder.

Maaaaaaaaaaar… en nu komt het 🙂 de tempels! Woooooooow!! De tempels hier laten de Angkor Wat, Prambanan, Borobudur of welke tempel dan ook verbleken. Vroeger hebben hier 13.000 tempels gestaan waarvan de één nog groter dan de ander. Vandaag de dag staan er nog 5.000. alsnog genoeg elke 4 dagen vol te maken dus.

En het mooie is, er staan hier zo veel tempels dat je niet omver gelopen wordt door andere toeristen, zelfs bij de allergrootste en bekendste tempels loop je rond alsof het in je achtertuin is. We hebben hier zo veel mooie en indrukwekkende tempels gezien dat je op een gegeven moment tempels voorbij rijdt die eigenlijk het bezoeken wel waar zijn. Je kan gewoon niet kiezen, zo veel zijn het er.

Oud en Nieuw

Tussendoor was het ook nog tijd om Oud en Nieuw te vieren in Bagan! Na de eerste avond in Bagan bleek dat alles om 22:20 dicht ging dus heel veel hoop op een vette party hadden we niet. Dat is uberhaupt niet de reden dat je naar Myanmar komt want een nachtleven is hier niet. Toen wij aan een vrouwtje vroegen tot hoe laat ze moest werken met Oud en Nieuw zei ze; ‘Oh very long time’.

Die very long time bleek 1:00 te zijn. Voor ons niet so long maar de locals zijn echt naar de klote dan. De bediening stond er bij als een stel zombies en waren het duidelijk niet gewend om laat op te blijven. Ze staan hier meestal rond 5:00 op en gaan om 20:00 naar bed dus ergens snap ik het wel. Oud en Nieuw was daarom rustig, maar niet minder leuk. We zaten in een gezellige tuin met een kampvuurtje en mochten zelfs vuurwerk afsteken 🙂

Een dag om naar uit te kijken

De dag waar we echter naar uitkeken was 3 januari 2015. Dit was de dag dat we de ballon vlucht zouden doen over Bagan. Het staat bekend als één van de mooiste plekken ter wereld om een ballon vlucht te doen. Met boeken hebben we bijzonder veel geluk gehad aangezien het in deze tijd van het jaar maanden van tevoren volgeboekt zit.

Sinds oktober 2014 is er echter een nieuw bedrijf bijgekomen die nog een plekje voor 2 had. De kostte waren flink en het was stressen of het bedrijf wel op kwam dagen aangezien ik moest betalen met PayPal (en daar heb ik niet al te beste ervaringen mee gehad in Nieuw-Zeeland). Dat de kostte flink waren was achteraf wel te verklaren toen ik vroeg wat één zo’n ballon met toebehoren kost. Ik zou zeggen doe eens een gok, het antwoordt staat aan het einde van dit verhaal (en nee, niet scrollen).

3 Januari 2015

Maar 3 januari 2015 staat vanaf nu groot omcirkeld in mijn ‘Bijzondere Momenten Agenda’ want wat een ervaring was dit. Het was elke euro meer dan waard en een poging om de ballon vlucht te omschrijven is zinloos. Het was de eerste ballon vlucht voor mij en Emma dus vergelijkingsmateriaal heb ik niet maar ik geloof best dat dit één van de mooiste plekken ter wereld is voor zo’n vlucht.

We hebben een uur lang met open mond en zonder enig geluid te produceren verwonderd staan kijken naar de 5.000 tempels die onder je voorbij komen terwijl de zon opkomt en er nog 20 ballonnen achter, voor, onder en boven je rondzweven. Het was werkelijk magisch mooi en onbeschrijfelijk! Je zweeft letterlijk over de tempels heen en je zou denken dat de andere ballonnen je uitzicht verpesten maar deze maken het alleen maar indrukwekkender.

Het uitzicht is eindeloos en de opkomende zon, de tempels en de stilte maakt het tot een ongelooflijke ervaring. We hadden dubbel geluk want naast het feit dat we nog een plekje konden krijgen was 3 januari 2015 de eerste dag sinds november dat er geen wolken waren en het uitzicht en zonsopkomst nog mooier. Onze pilote was daarnaast 5x Zwitsers kampioen en regerend Europees kampioen ballon varen. Op zich wel fijn dat ze dat nog vertelde voordat we de lucht in gingen want zo’n megaballon (ze zijn echt groot) ziet er wel een beetje fragiel uit.

Relaxen aan het strand?

Al met al was Bagan dus wel even wennen in het begin. Het hele commerciële circus en de minder vriendelijke mensen maken de stad minder leuk maar de tempels hier en met name de ballonvlucht doen je dat binnen een seconde vergeten. Het is werkelijk een magische omgeving die voor altijd in mn geheugen vast staat.

Vanavond vertrekken we weer naar Yangon en vanaf daar naar Ngwe Saung Beach voor wat dagen relaxen aan het strand. Dan zit onze vakantie in Myanmar er al weer op! Het is een gigantisch mooi land met ongekend vriendelijke mensen maar wees er snel bij want de ontwikkelingen gaan hard en het duurt niet lang meer voordat er overal dure resorts uit de grond rijzen!

P.S. een luchtballon kost zo’n €170.000 🙂