We zitten op dit moment al in Belize, waar ik aangestaard wordt door een krokodil (geen grapje). Deze liggen letterlijk naast het restaurant bij het hostel. De laatste week in Guatemala wil ik jullie niet onthouden, so here we go!
Semuc Champey, close to paradise
Nadat we de Acatenango vulkaan hadden beklommen vertrokken we de volgende dag naar Semuc Champey. Deze plek staat bekend om de natuurlijke turquoise poelen in de rivier Cahabón. Het was een rit van zo’n 8 uur. Dat klinkt erger dan het is. Ik vind het altijd wel leuk om in bussen een beetje naar buiten te staren. Je ziet dan veel van het dagelijkse leven.
Mooie dingen, maar ook minder mooie dingen van het land. Er is nog altijd veel armoede in Guatemala, zeker in de buitenwijken van Antigua en Guatemala Stad.
Op zulke momenten besef je eens te meer hoe dankbaar we mogen zijn dat we leven in een land als Nederland waar alles goed geregeld is. Wij Nederlanders houden van klagen, maar zo slecht hebben we het niet. Kinderen die hier niks hebben leven op straat. Écht op straat. En dat breekt elke keer weer een beetje je hart. Zeker nu ik zelf leuke nichtjes en een neefje heb. Helaas hoort dat er bij.
Zomaar onderweg
Gelukkig zijn er ook leuke dingen
Onderweg kom je gelukkig ook genoeg mooie en leuke dingen tegen. Zoals een chauffeur die zijn eigen CD draait. In dit geval een CD met covers van Imagine van John Lennon. En dat zijn er blijkbaar heel wat. Genoeg om een 8 uur durende busrit mee te vullen.
Net zo bijzonder is overigens dat de buschauffeur halverwege de reis stopt bij de MacDonalds om een hamburger te kopen om deze vervolgens bij een van z’n vrienden af te gooien. Zulke dingen blijven me altijd verbazen. Dat moet je als chauffeur in de lijnbus in Nederland eens proberen. Verder kwamen we nog een Funeral Café tegen. Ik weet niet precies wat dat in moet houden, maar er zal ongetwijfeld een graf sfeer hangen.
Lanquin it is
Het laatste stukje naar Lanquin – het ‘stadje’ waar de meest accommodatie staat – was echter het mooiste van de reis. Je rijdt over een onverharde weg dwars door de jungle. Ondanks dat het een vrij hobbelige weg is, was het een schitterende rit dwars door de bergen en door groene valleien.
Elke keer als je denkt dat het niet mooier kan, wordt het toch mooier. Je kunt mij 100x liever in de jungle neer zetten dan in een drukke stad. Wát een bizar mooie omgeving was dit!
Staand achterop de 4×4 naar Semuc
Bekogeld door apen
In Lanquin zaten we in een super chill hostel met alleen maar leuke mensen, waaronder twee Australiërs die al 8 maanden aan het reizen waren met twee kinderen waarvan de jongste 8 weken was. Respect!
De volgende dag vertrokken we naar de pools van Semuc Champey. Staand achterin een 4×4 trokken we nog verder de jungle in en het landschap werd alleen maar spectaculairder. Na 35 minuten kwamen we aan bij Semuc en alles wat je ziet op Google Images klopt. Het is een prachtige regio, zeker als je naar het viewpoint loopt.
Onderweg naar het viewpoint werden we overigens nog bekogeld door apen. Ik dacht eerst dat het blaadjes waren die vielen, maar er zaten serieus apen hoog in de bomen die ons blijkbaar niet op prijs stelde.
Een foto zegt meer dan 1.000 woorden
We hebben verder de hele dag in Semuc rondgehangen en gezwommen. Het is moeilijk te omschrijven hoe bizar het uitzicht hier was. Daarom hebben we blijkbaar ook precies 178 foto’s geschoten. En dan heb ik die op m’n telefoon niet eens meegerekend.
Ik kan er nog 10 blogs over schrijven, maar bekijk maar gewoon de onderstaande foto’s.
De blauwe pools in Semuc Champey
Semuc Champey
Het viewpoint
Op naar Tikal
We hielden het tempo er lekker in. De volgende dag vetrokken we naar Flores, om vanaf daar Tikal te bezoeken. Een reis van wederom 8 uur. Emma noemt me ondertussen al Speedy Ties omdat ik schijnbaar net zo snel reis als dat ik praat.
Tikal ligt in het noorden van het land. Een regio waar niet heel veel mensen wonen en waar je heel af en toe een dorpje passeert. Dorpjes waar de chauffeur overigens met 150 km/h doorheen zou racen ware het niet dat er hier elke 100 meter een verkeersdrempel ligt.
Volgens mij krijgt iedereen in Guatemala bij geboorte een verkeersdrempel en deze mogen ze geheel naar eigen inzicht neerleggen. Elke 100 meter ligt er wel een verkeersdrempel en tussen die drempels wordt een soort mini-dragrace gehouden naar de volgende verkeersdrempel. Ongeacht wat voor voertuig je rijdt of in welke richting je gaat.
Appel lingo
Flores (en Tikal) liggen in de provincie Petén, de fruitregio van het land. Er wordt hier dan ook goed gecontroleerd op het invoeren van ‘vreemd’ fruit. Een top idee, als je dit goed uitvoert.
Net als veel andere dingen in Guatemala is het idee goed, maar valt de uitvoering te betwisten. Appels waren bijvoorbeeld erg interessant voor de controleur. Iedereen met een rode appel mocht doorrijden, had je een groene appel? Dan werd je tas gecontroleerd. Een soort omgekeerd lingo met appels.
Kerstviering
De avond dat we aankwamen in Flores bleek er een soort kerstviering te zijn. Het hele centrale plein was afgeladen met locals, een groot podium met live muziek en een gigantische kerstboom met als piek een Gallo ster. Gallo is het plaatselijke Heineken. Deze kerstviering werd gesponsord door Gallo. Ik heb nog nooit zo veel dronken locals bij elkaar gezien.
Mijn kennis van de Bijbel is niet zo heel groot, maar ik ben er vrij zeker van dat een kerstviering vol met dronken mensen, gesponsord door het grootste biermerk van het land niet echt Bijbels is.
Het feest was overigens ontzettend gezellig. Na een aantal biertjes maakt het niks meer uit of je wel of geen Spaans spreekt. Raoul werd nog versierd door Mari. Een dansoma van 75 die danste alsof het haar laatste keer was. En gezien haar drankinname kon dat zo maar eens waar zijn.
Het kerstfeest, gesponsord door Gallo
Eerst naar Yaxha
De meeste reizigers vertrekken gelijk naar Tikal, maar hier in de buurt liggen ook nog de ruïnes van Yaxha. Een kleiner, rustiger complex dan het bekende Tikal. Daarnaast ligt dit Maya complex aan het water en dus moest de zonsondergang hier magisch zijn. Iets dat ik met m’n eigen ogen wilde zien.
Er bleek geen woord aan gelogen. Yaxha ligt midden in de jungle, aan de rivier. Ruïnes die verbogen liggen onder bomen en gras, midden in de jungle terwijl er bijna niemand loopt. Het blijft bijzonder, ongeacht hoe vaak je het al gezien hebt.
Ademloos in de jungle
Het weer was gelukkig iets beter dan de dagen ervoor toen het alleen maar regende. Hierdoor moesten we het laatste stuk met de boot. Of eigenlijk een uitvergrote kano. Over een meer waar volgens de gids ‘100% zeker krokodillen zitten van 3 meter of groter’. Altijd fijn om te horen. Maya… dat hoort er bij.
P.S. Deze flauwe woordgrapjes zijn het resultaat van 4 weken reizen met dezelfde persoon. De top 3 werd gecomplementeerd door ‘grasmaya’ en ‘mayanaise’.
Meer serieus; Yaxha is echt schitterend. Zeker de zonsondergang was magisch. Je staat op de hoogste ruïne waardoor je over de jungle uitkijkt waar hier en daar andere ruïnes boven de boomtoppen uitsteken terwijl je brulapen hoort schreeuwen en de toekans voorbij vliegen. Dat in combinatie met de zonsondergang bij de rivier maakte het een onvergetelijke ervaring.
De ruïnes in Yaxha
Het uitzicht
Het uitzicht
Hoor je de brulapen?
Dan toch naar Tikal
De volgende dag was het dan toch zo ver. We vertrokken naar Tikal, dé bezienswaardigheid van Guatemala. Helaas liet het weer ons een beetje in de steek en heeft het, op een uur na, de hele dag geregend. Dat maakt het aanzicht toch iets minder spectaculair, maar we mochten alsnog niet klagen.
Ten eerste omdat het super rustig was, en ten tweede omdat het droog werd op precies het juiste moment. We zaten wederom op de hoogste ruïne waar we uitkeken op andere Maya ruïnes terwijl er damp uit de jungle omhoog kwam. Wederom een prachtig gezicht. Ik heb een hoop tempels en ruïnes mogen zien in mijn leven, maar deze rondom Flores zijn toch wel heel erg bijzonder.
Het weer was helaas niet zo best
Uitzicht op de jungle
Oke, nog een paar foto’s…
Uitzicht op de jungle
Ties
Past echt wel
We sliepen die avond in het National Park in een jungle lodge, vlak bij Tikal. Qua logistiek natuurlijk totaal niet handig omdat alle bussen vertrekken uit Flores, maar wel sliepen wel echt in de jungle. Toen we wakker werden vlogen er overal toekans en liepen er allerlei dieren rond.
Vanaf onze jungle lodge moesten we van de tourguide om 6:00 uur klaar staan om de collectivo, een lokale minivan, te nemen richting een of ander kruispunt om daar opgepikt te worden om naar Belize te gaan.
De collectivo kwam uiteraard pas om 6:45 uur. Gelukkig waren er een hoop locals die dezelfde minivan nodig hadden die ons koffie en vers brood aanboden. De mensen zijn hier echt super aardig.
In de minivan paste overigens officieel 15 personen. Tegen de tijd dat we aankwamen op de bestemming zaten er 27 (!) in de bus. Ik heb ze geteld.
Next stop: Belize
We zitten ondertussen al in Belize. Een geweldig land. Hier sloten we begin dit jaar onze reis door Midden-Amerika af en het leek me leuk omdat nog een keer te doen. Dat deel hebben jullie nog te goed!
