In de ochtend ging onze reis verder naar het Tana Toraja gebied beginnen. Er stond een goede bus klaar, met zitplekken die zelfs in Nederland als luxe gezien zouden worden. Je kon heerlijk in de stoelen zitten en liggen. Na ongeveer 9 uur met wat tussenstops kwamen we aan in het dorpje Rantepao. Tijdens de busreis werd weer duidelijk dat het een goede keuze is geweest om naar Sulawesi te gaan. Wat een prachtige omgeving, je blijft gefascineerd naar buiten kijken. Tijdens de busreis zaten er ook twee Nederlanders, Arian en Alex. Samen met Arian en Alex hebben we de volgende dag een scooter gehuurd en zijn we het gebied ten zuiden van Rantepao gaan ontdekken.

Het mystieke Tana Toraja

Het gebied Tana Toraja is een bergachtig landschap met verschillende (traditionele) dorpjes, waar het Toraja volk woont. Ze wonen in Traditional Houses (mooi om te zien) en ze hebben bijzondere gewoonten en rituelen. Als er iemand overlijd en de familie heeft nog te weinig geld voor een ceremonie/begrafenis wachten ze totdat ze genoeg geld hebben, dit kan soms jaren duren. In de tussentijd is de persoon met iets speciaals gebalsemd en ligt hij/zij in de kamer waar de mensen ook wonen en leven. De overledenen is voor de familie dan nog niet ‘echt’ dood. Ze zien de persoon als ‘ziek’ en nemen pas afscheid als de buffels worden geofferd tijdens de begrafenis, wat op een nogal barbaarse manier gebeurt. Totaal duurt het drie dagen waarvan ze er twee een feest maken en de derde dag echt afscheid nemen en rouwen.

De personen worden vaak geplaatst in een hanging grave. Deze graven hebben we bezocht. Heel makkelijk kom je er niet, je moet echt naar de weg vragen, want anders blijf je zoeken. Ook van deze graven heb je er meerdere. De baby’s worden op een andere manier begraven, namelijk in een boom. De gedachten hierachter is dat de baby meegroeit en een beetje voortleeft met de boom. Wat ons betreft een mooie gedachte.

Scooters huren

De volgende dag hebben we weer een scooter gehuurd en hebben we het noorden ontdekt. Ook hier zijn we graven tegen gekomen en dat voelde eigenlijk een beetje eng. We liepen daar met zijn tweeën en verder was er niemand. Al wandelend viel ons oog op een ingestort graf. Hoe langer en beter we keken hoe meer botten en schedels we ontdekten. Dit gaf een apart gevoel dus zijn we toch maar snel verder gegaan. Rijdend door het noorden langs rijstvelden, terwijl we geen idee hadden waar we waren, begon het ineens te regenen.

Na een tijdje zijn we toch maar even bij  iemand gaan schuilen en toen het stopte zijn we snel teruggereden op bijna dezelfde manier. Na lekker wat gegeten en wat gerelaxt te hebben begon de zon weer te schijnen en hebben we weer de scooter gepakt en zijn we weer naar het noorden gereden, we reden langs een plek waar ze de ceremonies  houden en hebben hier even rond gelopen. Totdat het weer ging miezeren. Onderweg terug een prachtige regenboog mogen meemaken die vlakbij boven de groene rijstvelden hing. Helaas geen pot met goud gevonden, dus we komen toch terug naar Nederland.

Bijzondere taferelen

Na de eerste dag hadden we al besloten dat we geen begrafenis wilde meemaken, het blijft een raar idee en een ongemakkelijk gevoel voor ons als we er al aan denken. Daarnaast schijnt het er behoorlijk bloederig aan toe te gaan met het slachten van de buffalo’s. Iets wat dus niet echt in ons straatje past. In de tussentijd hadden we ook al contact met het resort waar we zouden verblijven op de Togean Islands en die vertelde dat er twee Zwitserse jongens ook die kant op gingen. Zaterdag avond hebben we afgesproken en kennis gemaakt met Marc en Kevin.

Je kan namelijk beter een prive auto nemen dan de bus, het kost wel iets meer maar je bent dan ook veel korter onderweg en je maakt veel minder tussenstops. Toevallig hoorde twee Denen, Laerke en Bo ons praten. Ook zij gingen die kant op dus hebben we met zijn zessen een zeven seater geregeld naar Ampana, waar de boot naar de Togeans vertrekt. Zondagavond hebben we nog over een soort mini kermis gelopen, waar we behoorlijk werden aangestaard.

Paradijselijke Togeans

Maandag zijn we vertrokken naar de Togean Islands, je komt hier niet zomaar, het is een lange reis maar het is uiteindelijk onbetaalbaar, hetgeen je er voor terug krijgt. Niet heel veel mensen komen hier. Dat is ook wel te zien aan de weg er naar toe, sommige stukken zijn heel goed te doen en over  andere stukken ga je met 5 km per uur, omdat er zoveel kuilen in de weg zitten. Onderweg zie je zoveel van Sulawesi. Dit eiland heeft gelukkig nog veel onaangetaste natuur.

Onderweg zijn we door dorpjes (gelukkig zagen we in bijna elk dorpje wel een school) en door bergdorpjes gereden. Na ontelbare haarspeldbochten kwamen die avond aan in Tentena, hier hebben we letterlijk op het Poso Meer geslapen bij Tandolala Cottages. Na wat gegeten te hebben met z’n alle zijn we er vroeg in gegaan want de volgende ochtend zouden we om 6 uur vertrokken.

Poso, Ampana, Paradise

Na een tijdje in de auto te hebben gezeten en onderweg wat te snacken hebben gehaald kwamen we stil te staan tussen Poso en Ampana. De weg was afgesloten aan beide kanten en ging pas om 12 uur weer open. Na 2 uur lang gewacht te hebben langs de kant, mochten we weer gaan rijden en kwamen we binnen een uur aan in Ampana, bij Marina Cottages. Tijdens het wachten zaten we wat te kletsen met Marc en een politieagent bij een soort wegrestaurantje, als je het zo kan noemen.

We zagen bananen en dachten; ‘lekker’. Kim gaf aan dat ze er drie wilde maar ze begrepen het niet echt, de agent vertaalde het gelukkig en het was voor ons duidelijk dat we er drie wilde. Maar wat bleek? We kregen drie trossen bananen. Oeps, hij had het toch niet helemaal begrepen. Dat was iets teveel van het goede, dus uiteindelijk maar één tros genomen en uitgedeeld aan de mensen hier.

Aangekomen in Ampana hebben we wat gerelaxt en nog met thuis contact gehad (op de Togeans heb je namelijk geen internet maar ook geen bereik). Rond half 6 hebben we van een zonsondergang mogen genieten. Tenminste we zaten rustig op een bankje toen er een paar meiden aan kwamen die wat verderop zaten. Een ja hoor het was weer tijd voor een foto en niet één keer.. nee wel 30 selfies. Dus eigenlijk half de zonsondergang kunnen zien. Maar tegen zoiets zeg je geen nee. Blank en blond blijven ze mooi en bijzonder vinden hier.

Togean Islands

Vanaf Ampana zouden we de volgende ochtend met een local boot naar de Togean Islands vertrekken. Na iets later vertrokken te zijn (kan ook niet anders?) kwamen we de 29ste vroeg in de middag aan bij Island Retreat en kregen we gelijk een heerlijke lunch. Wat een super mooi stukje paradijs, een eigen bungalow aan het witte strand en geen bereik en al helemaal geen WiFi. Dit worden weer worden hele leuke dagen.

Op de 30ste 30 worden op dit eiland is al een cadeau op zich, maar daar bleef het niet bij. In de ochtend zijn we bij een heel mooi rif gaan snorkelen. Het rif was nog helemaal onaangetast (wat je helaas wel vaak ziet). Je kon hier hele stukken vlak boven het rif snorkelen, de vissen zwommen heel erg dichtbij en het leek wel als of we aan het duiken waren. En na het avondeten had Sjoerd super lief taart/cake geregeld en hebben we met z’n alle home made eiland taart/cake gegeten. Het leuke hier is dat je ook elke dag met z’n alle luncht en dineert. De laatste volle dag hebben we echt niks gedaan behalve genieten dan en een heerlijke kokosnoot gedronken die door één van de jongens uit de palmboom voor onze bungalow werd gehaald.

Zaterdag hebben we helaas Island Retreat, Marc, Kevin, Bo en Learke (en de rest van de gasten en het personeel) weer gedag moeten zeggen en zijn we vertrokken naar Ampana (de boottocht was leuk ?). Vanaf hier nemen we de bus naar Palu en vliegen we naar Surabaya op Java. Daarover de volgende keer meer.