Vanuit Ubud zijn we vertrokken richting Padang Bai waar de boot richting Gili Meno zou gaan. De rit duurde ongeveer 1,5 uur en was eigenlijk zo voorbij. Padang Bai is niet meer dan een klein havenstadje waar mensen komen om óf de oversteek te maken richting de Gili Eilanden/Lombok óf om te duiken. Na mijn ‘lucht-in-in-mijn-hersenen-vreselijke-hoofdpijn-duikervaring’ in Nieuw Zeeland ga ik niet meer duiken (hoewel ik het wel prachtig vond) en dus was onze missie een ticket naar Gili Meno boeken.

Gili Meno aankomst

Aangezien we om 11 uur aankwamen en de meeste boten maar varen tot 12 uur besloten we een nachtje in Padang Bai te blijven. Die middag zijn we nog ‘even’ naar het strand gewandeld. Aangezien Padang Bai een havenstadje is ligt het direct aan zee maar kan je er niet zwemmen. Daarvoor hoefde je ‘slechts’ 10 minuten te lopen over een heuveltje.

Uiteraard zijn we rond 14:00 naar het strand vertrokken, op het heetst van de dag en waren die 10 minuten er minimaal 30. Die heuvels was tevens zó stijl dat het meer leek op wandklimmen dan ‘eventjes een heuvel op’. Een ladder had meer op zijn plaats geweest.

Na een flinke omwandeling en hier en daar wat hulp van de locals hebben we het strand toch gevonden. En het was de moeite waard! Een strandje van maximaal 50 meter lang en weinig mensen, precies wat we gehoopt hadden. Op het strandje hebben we genoten van het prachtige weer (we hebben tot nu toe maar 3x regen gehad) en uitgerust voor de terugweg.

Slow of fast boat?

De terugweg duurde echter wel 10 minuten omdat we nu in 1x goed liepen. En we hebben ook nog de eerste Komodo Varaan gezien! Het liefst wilde wij oversteken in een klein vissersbootje maar na informeren bij een visser bleek dat niet mogelijk omdat het veel te lang zou duren en er te hoge golven zijn voor de fragile bootjes. We konden kiezen tussen een ‘fast-boat’ wat ons niet echt wat leek maar je wel in 1,5 uur op de Gili Eilanden bracht.

Of een trip via een ‘slow-ferry’ van 4 uur, gevolgd duur een busreis van 6 uur en nog een bootreis van 1 uur. Aangezien het verschil in prijs maar €4,93 per persoon was hebben we toch maar gekozen voor de ‘fast-boat’. Ook omdat Emma zich niet al te goed voelde en ik niet gemaakt ben om 11 uur stil te zitten.

Van Gili meno naar Gili Trawangan

De volgende dag waren we inderdaad binnen 1 uur en 40 minuten op een Gili Eiland, Gili Trawangan om precies te zijn. Niet Gili Meno waar wij heen wilde. Hier waren we echter van op de hoogte en de beste meneer in Padang Bai verzekerde ons dat er ‘very frequent ’ een boot naar Gili Meno ging voor maar 15.000 Rupia per persoon. Deze boot ging er inderdaad, maar niet frequent, of frequent genoeg in ieder geval.

Frequent was in dit geval om 10:00 uur en om 16:00. Aangezien we om 11:00 aankwamen hadden we weinig keus. De reden dat wij naar Gili Meno wilden is omdat dit een klein en heel rustig eiland is waar geen feestende, dronken party-boys&girls rondlopen zoals op Gili Trawangan. De afstand tussen deze twee eilanden is ongeveer 500 meter. Als ik geen backpack had gehad, had ik naar de overkant gezwommen.

Ziek op de Gili’s?

We hebben nog gevraagd of een local bootje ons kon brengen, het is tenslotte 10 minuten voor die man en we hadden er best 50.000 voor willen betalen. Blijkbaar heeft het toerisme hier net zo veel schade aangericht als in Kuta op Bali want deze beste man dúrfde zelfs 500.000 per persoon te vragen voor een tocht(je) van 500 meter. Dat is meer dan we betaalde voor onze ticket van Yogyakarta naar Denpasar.

Ik heb die man dan ook met een internationaal alom bekend gebaar (nee geen middelvinger) duidelijk gemaakt dat hij niet helemaal goed bij zijn hoofd is. Er zat niks anders op dan wachten tot 16:00 en dat terwijl Emma zich nog steeds beroerd voelde.

Time flies

Gelukkig ging de tijd best snel omdat we een lange tijd vermaakt werden door een typische Engelse. Zo eentje die denkt dat ze vreselijk sexy is maar eigenlijk in de categorie Sugar Lee Hooper valt met het verstand van een zeester.  Na eerst die moeder nu deze meid waar we vreselijk om gelachen hebben. Ze at niet maar herkauwde en ze keek uit haar ogen alsof ze alles voor het eerst zag.

Waarschijnlijk was 2+2 bij haar 22. We waren dus in goed gezelschap en daardoor ging de tijd gelukkig erg snel. Ook hebben we nog de dochter gespot waar we die tour mee hebben gedaan in Java, met die gezellige moeder. Ze droeg trouwens de bril die Emma was vergeten in de minivan, typisch..

Rust..

Eenmaal op Gili Meno aangekomen was dit precies wat we zochten. Geen brommers, geen auto’s, geen ‘MASSAGE?!,TAXI?!, TRANSPORT?!’ elke 5 seconden en bijzonder weinig toeristen. We hadden in de Lonely Planet al een hostel gevonden die aan de andere kant van het eilandje lag. Bij aankomst hoorde we nog een Nederlands stel wat hier ook heen wilde maar te gierig waren om te betalen voor een paard en wagen.

Zij gingen dus lopen. Aangezien Emma zich niet best voelde en het goed warm was besloten wij wél de paard en wagen te nemen om zo de enige vrije kamer te boeken. Wat een geluk! Het huisje is prachtig. Helemaal gemaakt van bamboo met op de begane vloer de badkamer en open douche (je ziet de sterren als je ‘avonds doucht).

Bromantisch 🙂

De 1e verdieping is een balkon met uitzicht op zee, een hangmat en de slaapkamer. De slaapkamer heeft grote openslaande deuren die we ’s nachts open laten en daardoor elke ochtend wakker worden met uitzicht op zee. Het is werkelijk schitterend. Ik heb met Sjoerd vaak op prachtige en romantische plekken geslapen (waaronder 2 maanden in de campervan) maar met je vriendin op zo’n plek is toch net ff wat anders (sorry Sjoerd 🙂 ).

We genieten van elke seconde hier. Het eiland is daarnaast alles wat je van een tropisch eiland verwacht. Een wit strand bedekt met palmbomen en schitterende schelpen, zeewater wat ongekend blauw is een uiterst relaxte sfeer. De eerste dag op Gili Meno hebben we verder heerlijk genoten van het leven hier.

Snorkelen op de Gili’s

De tweede dag besloten we te gaan snorkelen, dat schijnt hier prachtig te zijn. Gewapend met de GoPro en onze snorkelset hebben we 2 uur achter elkaar gesnorkeld. Emma had eerst wat problemen had met haar bril die vol liep met water waardoor het leek alsof ze in een aquarium zwom. Na grondig afstellen kon ook Emma alles onderwater zien en hebben we de meest mooie dingen voorbij zien komen.

Koraal, blauwe vissen, gele vissen, vissen in alle soorten en maten. Wat ik echter niet wist is dat A. ‘waterproof’ zonnebrand helemaal niet zo waterproof is en dat B. je gewoon een t-shirt moet dragen met snorkelen. Mijn rug is zo rood dat als je er Cola-Cola op schrijft en me in de koelkast had gezet niemand het verschil had gezien tussen mij en blikje Coca-Cola.

Camera vergeten

Die middag hebben we nog het eiland rondgelopen. Zo groot is het niet dus dit konden we makkelijk in een middagje doen. Ik draag al ongeveer 2,5 week poncho’s mee in de rugzak maar we hebben ze (gelukkig) nog niet nodig gehad. Dus ik dacht; ‘die hebben we niet nodig’. Op een of andere manier is dat vragen om problemen. Net als ‘even je rijbewijs laten liggen en meteen aangehouden worden’ of ‘geen camera meenemen naar Loch Ness en het monster van Loch Ness spotten’.

Op de terugweg zagen we tijdens onze pauze in een barretje de regen al aankomen. Wij vonden het leuk om deze regen tegemoet te zien in ons bamboo huisje en besloten daarom snel te gaan lopen. Uiteraard was de regen net iets sneller en liepen we op het enige gedeelte van het eiland waar geen huisje of bar te bekennen was. Zonder poncho, zonder beschutting zijn we zeiknat geregend.

Toch ziek..

Blijkbaar had de regen aardig ingehakt op Emma d’r gezondheid want die nacht was echt een ramp, voor Emma. Ze was echt doodziek, al het eten kwam er weer uit.. uit alle kanten. Ze was echt helemaal van de wereld, totaal geen energie meer en niet meer in staat te bewegen, ik heb weinig mensen zo ziek gezien. Op een of andere manier belande mensen altijd in het ziekenhuis met mij. Eerst Sjoerd in Beijing, toen Emma in Parijs en nu Emma in Indonesië. En 14 juni gaan we een weekend weg met de vriendengroep, dat wordt vast gezellig 🙂

Verjaardag op Gili Meno

De 14e, Emma d’r verjaardag, was dus niet echt een happy-day. We moesten ook nog eens van hostel verkassen omdat onze kamer al verhuurd was en er verder geen kamers waren met eigen badkamers. En gezien Emma d’r toestand leek ons dat wel verstandig. Emma kon maar net aan lopen dus heb ik de spullen vertild, uiteraard met 35 graden. Met de backpack van Emma op m’n hoofd en mijn backpack op m’n rug werd er onderweg nog geroepen; ‘you must realy love your girlfriend!’.

Dus Cees, geen nood, ik verzorg haar goed 🙂 De 14e heeft Emma dus vooral in bed gelegen en heb ik het eiland nog eens verkend. Op haar eigen verjaardag heeft Emma niks gegeten op crackertjes na en alleen water gedronken. Ik heb haar ’s avonds vergezeld met ‘instant-noodles’. Gelukkig vrolijkte de vlaggetjes en lieve berichtjes die ze kreeg haar wel op.

Wat een verjaardag dus 🙂 Maar.. we zaten nog steeds op een tropisch eiland. De 15e voelde Emma zich gelukkig al wat beter en heeft ze een beetje op bed en het strand gelegen en heb ik nog maar een keer gesnorkeld, deze keer met t-shirt aan 🙂 . Helaas was het weer deze dag echt bijzonder k*t te noemen en dus hebben we de verjaardag nog maar een keer uitgesteld.

Brinkman in Indonesië

Verder valt ons op dat alles hier op dit eiland met de hand gemaakt is. Hele bars zijn hier zelf in elkaar geknutseld. Als je in onze douche heel hard; BRINKMAN riep viel alles uit elkaar denk ik. Alles zat vast met tyraps en de kraan voor de douche was hetzelfde als die wij thuis in de tuin hebben om het gras water te geven  🙂 Vaders had hier zo aan de slag gekund als huizenbouwer!

Verder komt hier dagelijks een boot 500 liter water brengen vanuit Lombok omdat ze dat hier zelf niet hebben. Je zou zeggen; het is een eiland, water genoeg.. maar blijkbaar niet. Anyhoe, dat water werd aangevoerd in een bootje en aangesloten op een toevoer op het eiland. Niet aangesloten zoals wij dat doen met sluitringen en alle ‘safety-first’ regels. Hier sluiten ze de slang aan en die klemmen ze vast met de binnenband van een fietsband.. Bijzonder om te zien:)

Geen ATM’s = no monney

De 16e zijn we weer terug gegaan naar Gili Trawangan omdat ons geld op was en er op Gili Meno geen ATM’s zijn. We hadden echt net genoeg om de laatste avond te eten. Hadden we toch bijna terug moeten zwemmen. De eigenaar van het hostel bracht ons naar Trawangan in iets dat meer op een boomstam met motor leek dan een boot.

Onze tassen paste precies maar als we 1 grote golf hadden gehad had deze gemotoriseerde lucifer ala Titanic naar de bodem gegaan. De motor stopte er ook nog een paar keer mee maar uiteindelijk haalde we de overkant.

Op naar Lombok

We wisten nog niet helemaal wat we precies wilde doen in Lombok. Flores was helaas te ver weg om te bezoeken (dachten we) en Lombok had op de Gunung Rinjani na niet spectaculair veel te bieden hoewel je altijd wel wat tegenkomt en de natuur alleen al genoeg is om er naar toe te gaan.

Dat we de Gunung Rinjani wilde beklimmen wisten we sowieso, hoewel Emma er nog hevig aan twijfelde gezien haar fysieke toestand. In plaats van 3 dagen klimmen doen we daarom nu 2 dagen. Ook omdat, dat beter aansluit op de rest van ons schema.

Boottocht..

We gaan namelijk zaterdag en zondag klimmen en vanaf maandag slapen we 4 dagen op een bootje. Dat bootje brengt ons langs Sulawesi, Sumbawa en uiteindelijk Flores en alle eilanden die hier tussen liggen. Normaal ben ik niet zo van die vaste tours maar dit zag er spectaculair mooi uit en bracht ons ook nog eens naar Flores.

De 23e komen we aan in Flores, de 25e vliegen er ’s avonds weer terug naar Bali waardoor we nog 2 dagen Flores kunnen bekijken. Te weinig voor het hele eiland natuurlijk maar genoeg om mooie dingen te zien.

Offline

Vanaf morgen zullen we dus offline gaan en de 23e pas weer in de bewoonde wereld komen. Dat betekent waarschijnlijk dat dit het laatste verslag wordt van een tot nu toe onvergetelijke reis. We hebben alles gezien wat we wilde zien en meer als we straks ook Sulawesi en Sumbawa zien.

We hebben nog 11 dagen maar nemen alvast afscheid! De tijd gaat ontzettend snel dus wij gaan nog even genieten van het schitterende weer, en nog belangrijker, het feit dat Emma weer redelijk hersteld is!