Salamat Datang, er is weer een nieuwe week voorbij dus is het weer tijd voor een nieuw verhaal.

De boottocht van de Togeans naar Ampana ging niet zonder horten of stoten. De zee was best wild en de golven waren behoorlijke hoog. Iedereen, behalve wij en de crew, was aan het bidden of keek vaak angstig uit hun ogen. Gelukkig kunnen wij goed zwemmen maar de locals zijn niet de beste zwemmers ter wereld. Daarom waren ze, denken we, ook bang. Na dit avontuur over de ruige zee kwamen wij aan in Ampana. Bij Marina Cottages zat ook Mister Eddy die van alles kan regelen, hier hebben we dus onze busrit naar het vliegveld Palu geboekt.

Minivan

We werden door een minivan opgehaald en wij gingen achterin zitten, er zaten al drie mensen in het busje. Hopen dat er niemand meer bij komt dachten wij, dan wordt het een super relaxte rit. Helaas, Azië zou Azië niet zijn als ze de minivans vakkundig volproppen 🙂 Een paar minuten later stonden we stil bij een ophaalplek, hier hebben we nog even wat koekjes gehaald, voor als we niet zouden stoppen. Iedereen moest er na een tijdje weer in. Er kwam ook een gezin bij twee ouders met twee kleine meisjes. En wat doen ze, de hele familie gaat voorin zitten naast de chauffeur op twee stoelen.

Benzine

Wij begonnen ons best schuldig te voelen dus we zeiden tegen elkaar; ‘bij de volgende stop zeggen we wel dat we willen ruilen, zodat ze drie stoelen hebben’. Na drie minuten te hebben gereden was de volgende stop, het benzinestation. Natuurlijk, kan ook niet anders, waarom zou je van te voren tanken. Hahaha dit hoort er allemaal bij en we kunnen er om lachen. Dat lachen was snel voorbij aangezien er nog iemand bij kwam zitten.

Van alle Indonesiërs kwam de dikste naast Sjoerd zitten, die vervolgens ook nog eens een sigaret opsteekt en zijn drinken uitspuugt omdat hij zich verslikt. Hij ging er gelukkig na een uurtje weer uit. Alleen toen kwam er weer iemand bij die voorin wilde zitten, waardoor vader met kind naast ons kwam zitten. Dit soort dingen maak je alleen in Azië mee. Het was een bustrip die we niet snel zullen vergeten, hoe graag we dat ook willen 😉

Op naar Java

Om 4:00 uur ’s nachts kwamen we aan op het vliegveld, alles was nog dicht. Toen ze eenmaal open gingen was het de bedoeling dat je pas naar binnen ging op het moment dat je vliegtuig werd omgeroepen. Dus wij hebben ons op een bank gesetteld en heerlijk wat uurtjes bijgeslapen. Begin van de middag zijn we in Surabaya geland en hier hebben we wat rondgewandeld en een shopping mall bezocht (die zijn hier heel groot). De volgende dag zijn we op zoek gegaan naar House of Sampoerna, deze bleek helaas gesloten (slechte voorbereiding van onze kant).

Daarna nog naar Penpark geweest, het was hier erg verlaten en wat het nu precies was weten we nog steeds niet. ’s Avonds zijn we naar een andere shopping mall gegaan. Je hebt er hier behoorlijk veel. Dat kan ook niet anders want de stad is heel groot. Er wonen hier meer dan twee miljoen mensen en het lijkt dan ook alsof iedereen de straat op is, overal en op ieder tijdstip is het druk met mensen, auto’s en brommers.

Probolingo en Bromo

De volgende ochtend hebben we de trein naar Probolingo gepakt. Vanaf het treinstation zijn we afgezet bij het busstation, tenminste een toeristen informatiepunt die alle tours regelen etc. Hier hebben we onze trip naar de Bromo vulkaan, Kawah Ijen en een treinticket naar Yogyakarta gekocht.

De eerste twee zijn meer dan gelukt, de treinreis niet want we zijn behoorlijk opgelicht. Heel jammer dat deze mensen gebruik maken van ons/toeristen. Er reden namelijk geen treinen meer, dus hadden ze ons een treinticket economy in plaats van business class naar Surabaya gegeven. Ze vertelde dat iemand ons daar zou opwachten en ons naar het hotel zouden brengen op hun kosten. Toen ze dit vertelde was er al een twijfel en inderdaad dit is nooit gebeurd en het hotel wat ze hadden gezegd wist van niks. Helaas hoort ook dit bij het reizen in Azië. We gaan altijd uit van het goede van mensen maar soms komt dat je duur te staan!

Gunung Bromo

Snel weer terug naar de leuke dingen van reizen; de Gunung Bromo. Toen we aankwamen was het kouder dan we dachten, iedereen liep dan ook in outdoorkleding en mutsen op. Wij hadden niet zoveel bij ons, oeps. Dit soort dingen horen bij je voorbereiding. Gelukkig viel het mee met de kou! Na wat gegeten te hebben zijn we naar de krater gelopen, wat erg lekker rook 😉 We sliepen in het plaatsje Cemoro Lawang, een bergdorpje wat op de Bromo uitkeek. Vanaf hier kan je alles makkelijk wandelend doen.

Om 3:00 uur werden we gewekt, maar wij bleven lekker liggen en zijn om 4:30 uur rustig gaan wandelen naar het eerste uitkijkpunt, hier hebben we de zon op zien komen, zonder andere toeristen. Heerlijk om te beginnen in een sterrenhemel en dan rustig de zon op zien komen. Een schitterende belevenis. Na de zonsopkomst zijn we nog even verder gaan wandelen naar een ander uitkijkpunt, hier stonden wat meer toeristen. Het uitzicht is hetzelfde, je staat alleen wat hoger en met meer mensen. Al met al was de Bromo erg geslaagd.

De magische Kawah Ijen

Na het ontbijt zijn we opgehaald om naar Kawah Ijen te rijden. Na drie! lekke banden zijn we aan het begin van de avond aangekomen bij een hostel. Na even snel wat gegeten te hebben zijn we gaan slapen, we moesten namelijk alweer om 1:00 uur vertrekken. Om 1:45 uur kwamen we aan en begonnen we de 3km wandeling naar het ‘Blue Fire‘ bij de Kawah Ijen. Toen we aankwamen viel dit eigenlijk best tegen, wat we zagen was niet heel bijzonder. Daarentegen waren de zonsopkomst en het zicht op het kratermeer onbetaalbaar.

Toen we aan het wandelen waren, rook je al de zwavellucht en hoe verder je kwam hoe sterker deze geur werd, op een gegeven moment moesten we een masker op, maar zelfs met masker voelde je je longen branden. Ook je ogen kon je als je in zo’n wolk van zwavel terecht kwam niet meer open houden omdat ze begonnen te branden. Als je dan ziet dat die jongens elke dag op en neer gaan met vele kilo’s op hun rug en werken in de zwavel zonder masker/bescherming, is dat een in en in triest gevoel.

De Trein naar Yogya

Uiteindelijk hebben we het op zowel de Bromo als Kawah Ijen helemaal niet koud gehad en waren het twee geslaagde nachtelijke wandelingen.

Rond 9:00 uur vertrokken we richting de trein, waar ons duidelijk werd gemaakt dat we niet de trein naar Yogyakarta konden nemen want die reed niet meer die dag en de volgende dag zat alles vol. Aangekomen in Surabaya stond er dus niemand te wachten en probeerde we zelf een treinticket te boeken voor vrijdag, maar helaas zat deze vol. We hebben een treinticket voor zaterdag geboekt en gaan dan, van horen zeggen, een hele leuke stad bezoeken, van waaruit we leuke tripjes gaan maken.

Vrijdag zijn we terug naar het House of Sampoerna gegaan en deze was gelukkig nu wel open (elk nadeel heb z’n voordeel zei een wijs man ooit 🙂 ) Maar voordat we deze bezochten zijn we op een soort tourbusje gestapt die door de stad en langs oude gebouwen reed, waaronder vele Nederlandse gebouwen. Na deze toer zijn we het museum ingegaan, wat behoorlijk naar tabak stonk. Er hing hier een fijne gezellige oude sfeer. Op de tweede verdieping had je uitzicht op de sigarettenfabriek, apart om deze mensen te zien werken.

Nu op naar Yogyakarta. Zin in!