Woensdagochtend 11:15 uur dan eindelijk de lucht in, richting Indonesië. Na een wat vervelend vertrek konden we dan toch richting Schiphol. Na maanden ‘planning’, wat neerkomt op een Reisgids van Indonesië kopen en die in het vliegtuig lezen, werden we door De Keldertjes weg gebracht. Op een of andere manier werkt dat plannen vooraf niet voor ons. In Oktober je ticket boeken en de dinsdagavond voor je vertrek je tas pakken, ik noem het efficiëntie.
Op naar Indonesië
Ik heb gelukkig al redelijk wat ervaring met het backpacken. Voor Emma was alles des te spannender aangezien ze voor het eerst ging. Nu ken ik Emma al wat langer en vroeg ik daarom dinsdagavond, net voordat we weggingen, en tijdens het inladen van de auto; ‘heb je alles ingepakt?’. Onder het mom van; ‘wat we vergeten kunnen we daar wel kopen’ reden we uiteindelijk de snelweg op.
Het avontuur op de snelweg duurde welgeteld 150 meter toen Emma erachter kwam dat ze haar telefoon vergeten was.. Eerlijk is eerlijk, ik mag hier niks van zeggen omdat ik meer dan eens m’n portemonnee, telefoon en sleutels vergeet. Zolang we elkaar maar niet vergeten is er niks aan de hand denk ik.
Koffie to the rescue
Na een klein ommetje waren we gelukkig ruim op tijd op Schiphol. Om de tijd te doden zijn we nog maar even langs de Starbucks gegaan. Nu lust ik geen koffie dus veel keuze heb je daar niet. Ik koos daarom maar voor een kopje warme chocolade melk. Het woord kopje kon meteen wel vervangen worden door het woord emmer want met dat ‘kopje’ chocolade melk had een gemiddelde lilliputter 3 weken vooruit gekund (zo ook ik). De mensen die mij kennen weten dat chocolademelk hetzelfde effect op mij heeft als 5 Red Bull. Laat ik het zo zeggen; we zijn een vlucht van 13,5 uur, een tussenstop van 6 uur, nog een vlucht van 1,5 uur en een taxirit van 2,5 uur verder but I’m still going strong! Ik ga zo hard dat ik het licht kan horen..
File, file, file
Aangezien mijn chocolademelk aardig insloeg heb ik heel wat films gezien en ging de tijd best snel. Ook voor Emma vloog de tijd voorbij aangezien zij zich in de meest bijzondere houdingen in slaap weet te sussen. Wat dat betreft net een Chinees. De tijd tussen de vluchten werden goed gevuld door op elke massagestoel op Singapore Airport te gaan zitten. En dat waren er veel! Toen we eenmaal in Indonesië, Jakarta waren geland dachten we er redelijk snel te zijn.
Net zoals je dat in Bangkok altijd denkt. Op de routebeschrijving van het hostel stond; ‘this drive will take 40-45 minutes depending on traffic’. Nu, 5 uur later zit ik te denken hoe ik deze rit het beste kan omschrijven.. 40-45 minutes.. 40-45 minutes.. Het spookt nog aardig door m’n hoofd.
Finally there
We hebben er uiteindelijk bijna 3 uur over gedaan. Elke file in Nederland is niks vergeleken met dit geweld! 30 kilometer filerijden, dat werkt door in je hoofd. Opgesloten in een taxi waar de airco op -45 staat, Indonesische muziek all over the place en welke afslag we ook namen… BAM remlichten! Onze taxichauffeur wist uiteraard de weg niet terwijl je duidelijk vraagt; ‘do you really know the way?‘.
Een retorische vraag uiteraard omdat je weet dat hij antwoord; ‘of course my friend, no worries…40-45 minutes..’ om ons vervolgens af te zetten voor een Universiteit. Uiteindelijk hebben we hem zelf de weg moeten wijzen. Emma klaagde wel eens over mijn rijkunsten maar nu ze in deze taxi heeft gezeten (en morgen weer in de bus) denk ik dat ik vanaf nu met alles weg kan komen in Nederland. Af en toe keek ze alsof ze elk moment door het raampje kon springen.
Voor de rest moet ik eerlijk zeggen Jakarta wat tegenvalt. Druk en vies, anders dan Bangkok of Hanoi. Misschien dat het te maken heeft met de lange reis. We waren sowieso al niet van plan hier lang te blijven. De (super vriendelijke) gastvrouw legde ons alle highlights van Jakarta uit maar ons besluit was al gemaakt tijdens onze 2,5 uur durende Ride From Hell. Morgen vertrekken we om 6:30 richting Batu Karas om hopelijk de eerste golven te pakken. Een rit van 8 uur maar gezien de voorspellingen, 9 uur zon, 0% kans op regen en 33 graden, wel de moeite waard.
Verder is Azië nog steeds om van te houden. De geur is typisch, bijna lekker, de hitte werkt euforische en de meeste mensen zijn super aardig. Wij gaan ons wel vermaken de komende 5 weken! We keep you up the heigts..
