We waren gebleven in ons Love Hotel in Medellin.
Die avond hebben we weinig gedaan omdat we nog steeds redelijk gesloopt waren van de Ciudad Perdida hike. We waren zelfs zo lui dat we een pizza besteld hebben bij de Domino’s. De website was volledig in het Spaans, maar het is ons wonder boven wonder gelukt. Ons Spaans wordt gelukkig steeds beter. Af en toe hebben we nog wel eens moeite met wat ze zeggen. Zo besteld Raoul altijd een 50/50 koffie omdat we het verschil tussen ‘con’ en ‘sin’ maar niet onthouden. Het kan dus koffie met melk worden of koffie zonder melk. Als ik ’s ochtends hoor; ‘kutzooi’, dan is het met melk.
Pablo’s life
De volgende dag hebben we rustig aan gedaan en alleen de Pablo Escobar tour gedaan. Medellin is de stad van Don Pablo dus we wilde graag zien wat hij hier allemaal veroorzaakt heeft. En dat is nogal wat. Om gelijk een misverstand de wereld uit te helpen; Escobar wordt hier door de meeste mensen niet als held gezien. In tegendeel zelfs. Terecht ook, want hoewel hij bij ‘ons’ nogal mysterieus en misschien wel goed overkomt is Don Pablo verantwoordelijk voor het vermoorden van zo’n 30.000 mensen. Don Pablo maakt van Willem Holleeder een kruimeldief. Toch was het wel bijzonder om bepaalde iconische plekken te zien zoals zijn graf en het dak waar hij werd neergeschoten.
Het graf van Pablo Escobar
Het dak waar hij werd neergeschoten
Zwevend over de krottenwijk
’s avonds zijn we wel de stad in gegaan naar El Poblado, de hippere wijk in Medellin. Toen we vroegen aan de vrouw van het hotel of het ’s avonds veilig was ze zei; ‘to the left oke, to the right dangerous’. Ik zal geen namen noemen, maar ik ken mensen die hierdoor aardig in de problemen kunnen komen omdat ze het verschil tussen links en rechts niet weten 🙂
De volgende dag zijn we met de metro (erg handig en goedkoop!) naar de kabelbaan gegaan die over de sad Medellin naar Parque Arvi, een nationaal park vlak bij Medellin. De kabelbaan is zonder twijfel de langste, maar ook de meest bijzondere waar ik in heb gezeten. Je zweeft maar 10 meter boven de stad over wijken waar je ’s avonds niet alleen moet lopen. Bij ons hotel rechts af zeg maar. Medellin is overigens een van de leukste steden in Colombia. Het is er gezellig druk ’s avonds en er is heel veel te doen in de omgeving.
De wijken waar je overheen zweeft
De kabelbaan vanaf Santa Domingo
Chemisch afval lozen
Die middag hebben we ook onze vieze kleding van de Ciudad Perdida afgegeven bij de laundry service in het hotel. Normaal gaat het per kilo, maar hier moesten we invullen wat we inleverde en hoeveel. In het Spaans. Aangezien wij tot dusverre niet verder kwamen dan; ‘waar gaat de bus’, ‘hoe laat gaat de bus’, ’si amigo’ en dat soort praktijken werd dit wel een uitdaging. Overigens geen grotere uitdaging dan het wassen van onze kleding aangezien die evenveel chemische straling had als Tsjernobyl. ‘Een kind kan de was’ doen had hier heel verkeerd kunnen aflopen.
Het kleurrijkste stadje van Colombia
Na Medellin vertrokken we naar Guatape. Het meest kleurrijke stadje in Colombia, op zo’n 2 uur rijden van Medellin. We hadden de tip gekregen van de hostel eigenaar in Bogota en het was een goede tip. Guatape is een klein, pittoresk stadje met gekleurde huisjes, een gezellig plein en vriendelijke local die met de Spaanse muziek meezongen die uit de restaurantjes galmde.
We kwamen hier ook Maarten en Charlotte tegen van onze 4-daagse hike. Samen met hun hebben La Piedra of El Penol. Een rots beklommen met 669 treden. Een makkie na de Ciudad Perdida. Bovenaan de rots hadden we een prachtig uitzicht over de regio van Guatape met de kleine eilandjes en het vele water.
De dag erna zijn we wederom teruggegaan naar Medellin waar naast Maarten en Charlotte ook Eric en Basil aansloten bij het eten. Het blijkt maar weer dat je overal vrienden maakt tijdens het reizen, zeker tijdens onze Ciudad tour.
De Cocora Vallei en Zona Cafetera
Vanuit Medellin zijn we met met Maarten en Charlotte naar Salento gereisd. Salento stond samen met Tayrona op ons lijstje vanwege de Zona Cafetera en de Cocora vallei. De busrit naar Salento was al een avontuur op zich en een van de mooiste busritten uit mijn hele reistijdperk. Wij waren 1,5 uur van tevoren op het busstation waardoor we als eerste een busticket kochten en dus de beste plekken hadden (je hebt hier vaste plekken). We zaten vooraan in een nieuwe minivan naast de chauffeur. Ik heb nog nooit zo’n relaxte 7-uur-durende busrit gehad.
Als we het uitzicht zat waren konden we zelfs op onze eigen TV kijken. En ze draaide (wederom) The Mechanic. Iemand op de zwarte markt heeft duidelijk aandelen in The Mechanic want in elke bus draaide ze deze film. Uiteraard wel nagesynchroniseerd in het Spaans, en Jason Statham is in het Spaans toch wat minder stoer. Overigens boeide de chauffeur het niet zo veel aangezien hij op YouTube films aan het kijken was en ondertussen zijn hele contactlijst zat te Appen. Safety First doen ze hier niet aan gezien de rijstijl van iedereen. Met name de vrachtwagenchauffeurs zijn hier heel erg goed in het spelletje; ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het zijn niet de tegenliggers in deze blinde bocht’.
De tachograaf heeft hier duidelijk zijn intrede nog niet gedaan. In plaats daarvan rijden ze hier met een takkegraaf. Zodra de chauffeur de takken van de bomen langs de weg begint te raken is het tijd om te rusten.
Heel veel regen
Mede dankzij de takkegraaf zijn we heel aangekomen in Salento. De stad zelf is niet heel bijzonder, maar de omgeving is des te mooier. Overal waar we komen in Colombia lijkt het steeds mooier te worden. De volgende morgen zijn we gelijk naar de Cocora vallei gegaan. Hier keken we heel erg naar uit. Het was daarom extra jammer dat het de hele dag regende. En om het helemaal af te maken hadden we na een vrij intensieve hike van 4,5 uur een uitzicht van zo’n 2,5 meter.
Maar ondanks dat kon je direct zien dat het een prachtige regio is. En gelukkig hadden we een dag extra ingepland in Salento dus zouden we het zaterdag nog een keer proberen. Na de regenachtige vallei zijn we terug gegaan naar de stad en hebben we wederom een spelletje tejo gespeeld (Jeu de Boule met explosieven). We worden er nog best goed in. Toen we de eerste de beste local aanspraken en vertelde dat we uit Nederland kwamen zei hij gelijk; ‘box ouwe, tik em aan’. Dat begon dus gelijk goed.
In het begin was het weer niet al te best
Het werd gelukkig wel iets beter
Raoul de koffieplukker
De volgende dag was nog slechter dan de dag er voor. We hebben daarom alleen een koffietour gedaan waar op miraculeuze wijze het weer iets beter werd. Een carrière als koffiebonenplukker zit er voor mij overigens niet in aangezien ik blijkbaar alle verkeerde bonen plukte. Raoul kon echter zo blijven, die ouwe koffieplukker. Het is wel verbazingwekkend hoeveel werk er in een kopje koffie zit. Een boom doet er 18 maanden over om überhaupt koffiebonen te krijgen, een boom kan je maximaal 20 jaar gebruiken en de beste koffiebonen heb je alleen in het 3e jaar.
Elke koffieplukker tilt zo’n 12 kilo bonen heen en weer naar het verzamelpunt. En dat zo’n 10x per dag. Daar woorden de bonen handmatig (!) uitgezocht en verwerkt. En de koffieplukkers verdienen zo’n €30 per dag. Denk daar maar eens over na als je op je Senseo apparaat een bakkie zet.
Ik was er niet heel goed in
Overigens zat er ergens bij de koffietour een toekan. Een tamme toekan nog wel. En die wilde wij natuurlijk wel graag zien. Helaas begrepen de locals de vraag; ‘tamme toekan por favor?’ niet. Die avond hebben we nog een keer tejo gespeeld. Deze keer met Maarten en Charlotte. Een wedstrijdje Nederland-Belgie dus. En waar we in het voetbal duidelijk terrein verliezen denk ik dat we in tejo een nieuwe vaderlandse sport hebben gevonden. We hebben de Belgen alle hoeken van de baan laten zien.
De vallei met zon!
De volgende dag hebben we nog een poging gedaan voor de Cocora Vallei. En met succes. We hadden prachtig weer en nu konden we pas echt de schoonheid zien van deze regio. Het is niet te bevatten wat je hier ziet. De vallei staat vol met enorm lange palmbomen, omringd door het groenste gras wat ik ooit heb gezien met om je heen alleen maar bergen. We hebben de hele middag in de vallei gezeten en niks anders gedaan dan foto’s maken en genieten. Dat we de zonnebrand vergeten waren maakte het verhaal iets minder romantisch omdat we aan het eind van de dag zo rood waren dat locals ons bijna aanzagen als de tamme toekans. Het verhaal werd extra zuur toen ik aan het eind van de dag zonnebrand factor 50 onderin de tas zag zitten. Goede voorbereiding.
Als je overigens een hekel hebt aan zon moet je factor 50 gebruiken. Dat spul is zo dik dat je zonder ruimtepak door de ozonlaag kan vliegen zonder te verbranden.
In he begin hadden we nog mist
Jumping into adventures
Op de weg terug vroeg de chauffeur of we op de achterkant van de Jeep wilde staan in plaats van in de Jeep. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Het was goed weer en het uitzicht was heel wat beter dan in de Jeep. De rit door de vallei was zo ontzettend mooi. Je rijdt tussen de bergen met verschillende soorten bomen, weilanden, helder groen gras en een soort rijstvelden (zonder rijst) terwijl je rijdt op een door bomen omringde weg waar af en toe de zon door heen schijnt. Wederom een magische rit en een herinnering voor het leven.
Tiramisu smokkelaars
Die avond hebben we nog wat souvenirs gescoord in Salento voor het thuisfront en tiramisu gesmokkeld. Ja je leest het goed. Wat Pablo kan, kunnen wij ook, maar dan met tiramisu. We hadden net een heerlijke pizza op toen de serveerster vroeg of we nog een toetje wilde. Zelf gemaakte tiramisu. Wat kan daar nu mis mee gaan toch? Best veel. We vonden het heel lullig voor de kok, maar deze tiramisu was echt niet weg te krijgen. Geitenkaas is smerig, maar dit… De tiramisu werd al snel omgedoopt in teringdaszuur want waarschijnlijk had de tiramisu iets te lang in de koelkast gestaan. Een jaar of 5. En dat was na één hap al duidelijk dus we hadden nog 2 tiramisu toetjes te gaan.
Klein stukje paradijs
De ’teringdaszuur’
We hebben heel wat opties overwogen. De plantenbak, het dak of de zwerfhond. De plant in de plantenbak had dood gegaan aan de tiramisu, evenals de zwerfhond en het dak was 50/50. Het regende die avond dus de kans was aanwezig dat de tiramisu langzaam terug had komen glijden. Dat had helemaal een rare situatie opgeleverd. Leg maar eens in het Spaans uit dat die tiramisu op het dak niet van jou is terwijl je de enige bent in het restaurant. We besloten daarom om wat toilet papier te ‘lenen’ waar we de tiramisu in kon. Ik had een sweater aan met een grote zak aan de voorkant waar ik nog nooit zo blij mee ben geweest. Of de serveerster het door heeft gehad weten we niet. Het viel in ieder geval we op dat we 10 minuten deden over de eerste hap en na ons WC bezoek het toetje binnen een halve minuut op hadden.
De laatste avond in Salento, en in Colombia, hebben we wederom tejo gespeeld met onze ‘box ouwe’ vriend. Wat een man was dat zeg. Hij kwam die avond binnen met een tas vol sokken. Toen we vroegen waarom hij sokken bij zich had zei hij; ‘my boss had no money to pay me, so he gave me socks’ om vervolgens 10 minuten te lachen. Hij vond het helemaal prima dat hij werd uitbetaald in sokken. Zie je je baas al aankomen? 🙂
Morgen vertrekken we naar Quito om Ecuador te verkennen. Ik ben benieuwd!
